فرهنگ عمومی جامعه زمانی تداوم پیدا می کند که لایه های بنیادین آن جامعه دچار تغییر و تحول نگردد.حال اگر بخواهیم این دگرگونی را در یک جامعه فرضی مانند ایران بررسی کنیم باید به این نکته نیز توجه داشته باشیم که فرهنگ ایران آمیخته با فرهنگ اسلامی است.ارزش های فرهنگ ایرانی-اسلامی لزوما باید بر مدار اخلاق نیکو بنا گردد.یکی از مکان هایی هر انسانی در طول عمرش با آن سر و کار دارد بیمارستان است.حال باید تصور کنیم که انسان در حال بیماری و ناراحتی به بیمارستان مراجعه می کند یا حداقل ناراحتی او برای یکی از وابستگانش است که در بیمارستان بستری است و همین یک درد برای آن شخص به حد کافی رنج آور است.وقتی یک پزشک یا عضوی از کادر بیمارستان برخورد ناشایستی با بیمار داشته باشد نه تنها موجب شدت یافتن درد و رنج بیمار شده بلکه اصول انسانی خود را انکار می کند.نمی گویم که پزشک باید الگوی مردم باشد اما باید در یک حد مقبول به ارزش های اخلاقی جامعه خود پایبند باشد.هیچ توجیهی وجود ندارد که یک پزشک بتواند با بیمار خود بد رفتاری کند زیرا او از قبل واقف به ساز و کار شغل پزشکی بوده است.جدا از این موارد باید گفت که پزشکی رشته عشق است اما نه برای همه یا بهتر بگویم برای تعداد انگشت شماری از پزشکان.هیچ انکار کردنی نیست که دستیابی به ثروت های کلان مهم ترین و شاید تنها دلیل گرایش دانش آموزان به رشته پزشکی است و بدتر از این ها تعداد بسیاری از پزشکان ارزش شغلی خود را بالاتر از دانش آموختگان رشته های علوم انسانی می دانند!همان طور که می دانیم ارزش های اسلامی مبتنی بر عدل و قسط است نه انباشت و جمع آوری ثروت و برخی از پزشکان متاسفانه به این ارزش های والا هیچ اعتنایی نمی کنند.از موارد بالا میتوان نتیجه ای منطقی گرفت و آن بدین صورت است که وقتی در یک جامعه فاصله طبقاتی از نظر ثروت به طور جدی تداوم پیدا می کند و از طرفی موقعیت اجتماعی کاذب برخی گروه ها در جامعه افزایش پیدا می کند،آن افراد ثروتمند اخلاق،عقاید و آرمان های خود را زیر پا می گذارند و یکی از کنش های بیرونی این گروه ها تزلزل شخصیتی است که نمود خود را در اخلاق و رفتار نا شایست بروز می دهد.امیدوارم این گروه از پزشکان رفتار خود را منطبق با اخلاق و کردار اسلامی کنند تا بتوانند بیشتر و بهتر حافظ شخصیت اجتماعی خود باشند.



انتهای پیام/
1396/10/9
سعید مبیّن شهیر